ΜΕΣΑ...στην μοναξιά του σπιτιού

   Δεν υπάρχουν και πολλά αρνητικά να πείς για τον Παπαιωάννου όχι γιατί είναι ένας καταξιωμένος καλλιτέχνης στο χώρο του αλλά γιατί πραγματικά δεν τα αξίζει:Μήδεια,Ολυμπιακοί Αγωνες,Δυο,Μήδεια 2 ,Πουθενά,Καβάφης είναι μερικά από τα καταπληκτικά του δημιουργήματα!Όμως όλα αυτά ενδεχομένως να τα γνωίζετε και αν όχι είναι εύκολο να μάθετε ακόμα περισσότερα για το πρόσωπό του εφόσον υπάρχουν χιλιάδες αναφορές!

  Αλλά εγώ θα ήθελα να σχολιάσω κάτι πιο επίκαιρο:την τωρινή του παράσταση το ΜΕΣΑ στο θέατρο Παλλάς όπως εγώ την εξέλαβα!Ξεκινάω λέγοντας για όσους δεν το έχετε δει οτι προλαβένετε να το δείτε και σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Όσοι βέβαια από σας δεν έχετε παρακολουθήσει κάτι ''σχετικό'' θα πρότεινα να είστε ανοικτοί και σε καμία περίπτωση να μην έχετε στο μυαλό σας αυτό που λέμε κλασικό έργο θεάτρου γιατί δεν έχει καμία σχέση!Τι εννοώ;Το έργο δεν έχει αρχή μέση και τέλος,οι θεατές δεν χειροκροτούν για την παράσταση που παρακολούθησαν καθώς το έργο είναι κυκλικό και ανακυκλώνεται συνεχώς οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να χάσετε οτιδήποτε!Επιπλέον δεν πραγματοποιείται διάλειμμα αν και διαρκεί 6 ώρες και αυτό διότι ο θεατής όποτε επιθυμεί μπορεί να βγει (να πάει ακόμα και βόλτα)και ύστερα να ξαναμπεί..Τέλος μια ακόμα λεπτομέρεια χωρίς βέβαια να αποτελεί ιδιαιτερότητα είναι ότι το έργο εξελίσσεται σε ένα τέλεια διαμορφωμένο σπίτι που έχει στηθεί ή καλύτερα ''χτιστεί'' πάνω στην σκηνή.
  Μπαίνοντας λοιπόν στο σπίτι ανάβουν το θερμοσίφωνα,το φως ύστερα βγάζουν τα παπούτσια τους ξεντύνονται,κάνουν μπάνιο,τρώνε, ρεμβάζουν από το παράθυρο,το μπαλκόνι και τέλος έρχεται η στιγμή του ύπνου. Ένας ασταμάτητος κύκλος με απλές καθημερινές και απλοϊκές κινήσεις!Χωρίς να ξεχωρίζεις κάτι!Ούτε ένα χαμόγελο,ένα δάκρυ, μια φωνή ή ένας ενθουσιασμός!Σαν να παρακολουθείς την ζωή μέσα σε ένα γειτονικό σου σπίτι αλλά ταυτόχρονα να αναγνωρίζεις τον εαυτό σου σε κάθε πρόσωπο του σπιτιού να φαντάζεσαι ότι ανεβαίνεις σ' αυτό το σπίτι και  βλέπεις το εγώ σου,να παίζει και να ζει όλες αυτές τις επαναλαμβανόμενες κινήσεις χωρίς καμία απολύτως συναίσθηση και κανένα συναίσθημα..Τους παρατηρείς ότι όλοι είναι μόνοι τους ταυτίζεσαι με την μοναχικότητα τους και συνειδητοποιείς ότι και εσύ χάνεσαι στις σκέψεις και στα προβλήματα σου,δεν κάνεις κάτι διαφορετικό αλλά ενοχλήσαι πιθανών οτάν το βλέπεις και υποστηρίζεις ότι είναι πολύ μονότονο για σένα!Θέλεις ίσως περισσότερη δράση; Όμως αναρωτήθηκες,αναρωτηθήκαμε μάλλον  γιατί συμπεριφερόμαστε σαν εγωιστικές μοναδικότητες;Μόνοι μας γεννιόμαστε και μόνοι μας πεθαίνουμε αλλά πόσο διατεθειμένοι είμαστε να ζήσουμε και μόνοι μας;Μήπως πρέπει να ξυπνήσουμε από το λήθαργο του εγώ μας?Στο σπίτι όταν κοιτάς δεν είσαι πάντα μόνος ενδεχομένως και να είσαι βέβαια αλλά πολλές φορές έχεις φίλους,φίλες παρέες αλλά ανεξάρτητα από το ποιους έχεις ανεξάρτητα από σεξουαλικές προτιμήσεις,οικονομική κατάσταση,ενδιαφέροντα κτλ ότι και να είσαι αυτό που επικεντρώνει όλο το ενδιαφέρον και την προσοχή σου είναι αυτό το εγωιστικό σου εγώ. Ζεις μόνος σου από επιλογή αν και υπάρχουν πάρα πολύ άνθρωποι γύρω σου αλλά εσύ αρνείσαι να τούς δεις,αρνείσαι να τούς ανοίξεις την πόρτα του πραγματικού σου σπιτιού εκεί όπου πραγματικά κατοικείς..Δεν θα αναλωθώ για τους πιθανούς λόγους που ο καθένας μας επιλέγει την μοναξιά του αλλά αυτό που ξεχώρισα είναι ότι εφόσον όλοι κάνουμε το ίδιο πράγμα ακριβώς μήπως είναι καλύτερα να βλέπουμε αυτό που μας ενώνει παρά όλες αυτές τις διαφορές, ιδιοτροπίες και παραξενιές;
 Εν κατακλείδι εξέλαβα ότι το έργο είναι συμβολικό και επαναστατικό αλλά ταυτόγχρονα ήρεμο και ζωντανό χωρίς να μιλάει σου μιλούσε βαθιά και σου φώναζε : Μήπως είναι καιρός ο σύγχρονος αυτός εγωιστικός άνθρωπος να κάνει την διαφορά, να σπάσει τα δεσμά του και να ενωθεί πραγματικά με τον διπλανό του;Μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο μόνοι μας;