Ώρα για Παιχνίδι!

' Ο ποιητής ενεργεί σαν το παιδί που παίζει.Δημιουργεί έναν φανταστικό κόσμο που τον παίρνει στα σοβαρά,δηλαδή τον εφοδιάζει με πολύ ψυχική ενέργεια ξεχωρίζοντας τον ταυτόχρονα καθαρά από την πραγματικότητα '
Πολλοί από 'μας,ίσως να ευχόμασταν να ήμασταν πάλι παιδιά ή ποιητές.Διαβάζoντας την ανωτέρω πρόταση του ΣΙΓΜΟΥΝΤ ΦΡΟΫΝΤ,κατάλαβα ότι μάλλον δεν ανήκω σε καμία από τις δύο κατηγορίες,κάτι που μάλλον με καθιστά αυτόματα ύποπτη για το αν μπορώ να ξεχωρίσω το φανταστικό από το πραγματικό.
Κι 'αν όντως είναι έτσι ή δεν είναι,πόσο ΄'προκλητική΄' μπορεί να είναι η στάση ζωής κάποιου που ζει σε έναν΄' φανταστικό κόσμο'?
Εξάλλου κάτι τέτοιο για μερικούς ή και για πολλούς είναι ανάγκη....Ο καθένας μας καθημερινά παίζει στην ταινία του,και έχει πρωταγωνιστικό ρόλο,αν όλοι λοιπόν συγχωνεύαμε τις ταινίες μας,θα υπήρχε ο κίνδυνος 'λύσσας' απόκτησης της πρωταγωνιστικής φιγούρας.Από την άλλη,ζώντας ο καθένας την δική του ταινία,δεν επιτρέπει στους άλλους να 'πουν τις ατάκες τους' δεν τους δίνει ούτε χώρο,ούτε χρόνο αλλά καθορίζει και ορίζει την ζωή του μόνος του.Αυτό φαντάζει κάπως επαγγελματικό,είναι όμως ανθρώπινο?
Ας μην επιτρέψουμε στην ζωή μας μόνο το μαύρο και το άσπρο,αλλά ας βάλουμε και άλλα χρώματα,αντικείμενα,μέρη,ανθρώπους...Όλοι είμαστε πρωταγωνιστές και όλοι είμαστε κομπάρσοι....Ας παίξουμε λοιπόν σαν ΠΑΙΔΙΑ! :-)