Η ταυτότητα του κινηματογράφου ως λαϊκή (πρώτα και πάνω απ' όλα) τέχνη μπήκε εξαρχής στο «μάτι» του πουριτανικού ηθικού κώδικα, που εξουσίαζε κάθε είδους λαϊκή τέχνη -για αιώνες... Η απεικόνιση της ερωτικής πράξης ήταν αδιανόητη και το κοινό έπρεπε να προστατευθεί από τους πειρασμούς της μεγάλης οθόνης. Παρ' όλα αυτά, από τα μπουσουλήματα, ακόμα, του κινηματογράφου, οι πειρασμοί αυτοί αναδύθηκαν στο λευκό πανί. Ολόγυμνοι και γεμάτοι... διάπυρη λάβα. Επιδίδονταν στην αρχαιότερη πράξη του κόσμου, δύο, τρεις, ή και περισσότεροι στο ίδιο κρεβάτι, συμμετέχοντας στα πιο ευφάνταστα ερωτικά συμπλέγματα.
Στα πρώτα κινηματογραφικά πορνό δεν ακούγονταν ερωτικοί στεναγμοί, αφού δεν είχε ανακαλυφθεί ο ήχος. Ούτε η γυμνή σάρκα πρόβαλλε το ποθητό της χρώμα, αφού δεν είχε ανακαλυφθεί το χρώμα. Και οι εικόνες όμως ήταν συχνά κακοφωτισμένες, θολές και τρεμάμενες, χωρίς αυτό να οφείλεται στο... τρεμάμενο χέρι που γύριζε τη μανιβέλα του προβολέα. Όλα αυτά όμως δεν έπαιζαν τον παραμικρό ρόλο στην έξαψη που προκαλούσαν τα «καυτά» δρώμενα επί της οθόνης Οι πρώτες «αυστηρώς ακατάλληλες» ταινίες είχαν διάρκεια λίγων μόλις λεπτών, αλλά δεν ήταν... τσόντες. Προβάλλονταν σε ενιαία προγράμματα, διάρκειας 30΄-45΄, υποχρεωτικά «εν κρυπτώ και παραβύστω» σε υπόγεια καφενείων, ιδιωτικές λέσχες και άλλα παρόμοια άβατα. Περιττό να αναφέρουμε το φύλο των θεατών. Το παλαιότερο πορνό για το οποίο υπάρχουν καταγραμμένα στοιχεία, είναι το γαλλικό «La Bonne Auberge» («Το Καλό Πανδοχείο»), που προβλήθηκε στο Παρίσι το 1908. Είναι βέβαιο ότι η βιομηχανία του καυτού θεάματος είχε βάλει πολύ πιο πριν τις μηχανές (λήψεως) να δουλεύουν στο φουλ. Για ευνόητους όμως λόγους τα στοιχεία απουσιάζουν. Την ίδια χρονιά που το γαλλικό «Πανδοχείο» άνοιγε τις κρεβατοκάμαρες (και τα μυστικά τους) στα διψασμένα μάτια του κοινού, πολύ βορειότερα, στην (τσαρική) Ρωσία, τέθηκε σε ισχύ ο πρώτος νόμος που απαγόρευε την προβολή «ασέμνων» ταινιών. Τις χαρακτήριζε, μάλιστα, ως «παριζιάνικο είδος». Μια κινηματογραφική αίθουσα στη Μόσχα, με τη (σημειολογικά ενδιαφέρουσα) ονομασία «Μεμφιστοφελής», θέλησε να δοκιμάσει τα όρια του νόμου. Επιχείρησε να προβάλλει σε ενιαίο πρόγραμμα αρκετά ταινιάκια του είδους, και αναγκάστηκε να κατεβάσει ρολά στο άψε-σβήσε.
Στην Αμερική, η παλαιότερη γνωστή ταινία προβλήθηκε το 1915. Ήταν το «A Free Ride» («Δωρεάν Βόλτα»), που είχε τον πολλά υποσχόμενο υπότιτλο «Ένα "σάντουιτς" στο χόρτο». Θα χρειαζόταν να περάσουν εξήντα χρόνια από τότε, για να σταματήσει η αμερικανική
Ένωση Ηθοποιών Κινηματογράφου (Screen Actors Guild) να διώκει τα μέλη της, εάν συμμετείχαν σε τέτοιου είδους «απαράδεκτες» ταινίες. Για να αποφύγουν τις μετωπικές συγκρούσεις με τη λογοκρισία και το σκαμνί του κατηγορούμενου, αλλά και για να αποκτήσουν καλύτερη πρόσβαση στη διανομή των ταινιών, οι παραγωγοί... μαλάκωσαν το «σκληρό» περιεχόμενο των ταινιών τους. Έτσι, εμφανίστηκε το soft porno, με τους Ιάπωνες να είναι οι πρώτοι διδάξαντες αυτή την έξυπνη ντρίμπλα στο νόμο. Τα πρώτα «σοφτ» εμφανίσθηκαν στις ιαπωνικές αίθουσες το 1950, με τους τινέιτζερ να κυριαρχούν στους τίτλους: «Εγχειρίδιο Σεξ για Τινέιτζερ», «Κλινική για Παρθένες», «Κακό Κορίτσι». Τον πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την τελευταία ταινία είχε η νεαρή Γιοσίκο Κούγκα, που ήταν αριστοκρατικής καταγωγής. Γεγονός που έκανε ακόμα πιο πικάντικη τη θέαση για τους «πληβείους» της σκοτεινής αίθουσας.
Συγκριτικά με το χαμηλό μπάτζετ της παραγωγής, τα πορνό αποδείχθηκαν σε γενικές γραμμές επικερδή. Μια ταινία, εντούτοις, έσπασε πρώτη το φράγμα σημειώνοντας εντυπωσιακή εισπρακτική επιτυχία. Έκανε, μάλιστα, πολλές... εγκεκριμένες υπερπαραγωγές των μεγάλων στούντιο να φάνε την σκόνη της. Ο λόγος για τη θρυλική «Εμμανουέλλα», κινηματογραφική μεταφορά των ερωτικών αναμνήσεων της συγγραφέως Εμμανουέλ Αρσάν (ψευδώνυμο της ευρασιάτισας Marayat Rollet-Andriane). Η ταινία, γαλλικής παραγωγής και με τη Σίλβια Κριστέλ στον ομώνυμο ρόλο, βγήκε στις αίθουσες το 1974. Μόνο στο Παρίσι, από τις 607 καινούριες ταινίες που προβλήθηκαν τη χρονιά εκείνη, έκοψε τα περισσότερα εισιτήρια: συνολικά 1.342.921. Αφήνοντας πολύ πίσω γνωστές καλλιτεχνικές και εμπορικές επιτυχίες, όπως τον «Εξορκιστή» με τον... απογοητευτικό αριθμό των 655.092 εισιτηρίων!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου