Είναι απλό.

     Ακόμη και ένα γεια είναι σχέση.Ακόμη και το γεια στον μπακάλη της γειτονιάς είναι μία λεκτική,οπτική στιγμιαία σχέση,που έχει δημιουργηθεί με πολύ κόπο και ιδρώτα μέσα στο χρόνο.Ειρωνικά μιλώντας,όλοι λίγο πολύ μιλάμε για μία υποτιθέμενη ουσιαστική επικοινωνία που πρέπει να έχουν οι άνθρωποι μεταξύ τους,για να λειτουργήσουν συμπαθητικά ή έστω πολύ καλά.
    Ο τόνος της φωνή σου όταν είσαι χαρούμενος αλλάζει,όταν είσαι κατσούφης μπορεί απλά να χαιρετήσεις με ένα νεύμα,όταν είσαι θυμωμένος κόκκινες σπίθες ξεπετάγονται από τα μάτια σου...Και όλα αυτά ο μπακάλης της γειτονιάς τα  έχει καταλάβει.Καταλαβαίνει όταν νιώθεις περίεργα,όταν είσαι ευτυχισμένη,όταν νιώθεις θλίψη όταν δείχνεις άυπνη και μουτρωμένη...
    Και αναλόγως χαιρετά και εκείνος,άλλες φορές το γεια είναι δυνατό,άλλες χαμηλόφωνο και άλλες τραγουδιστό...Πόση ειρωνεία μπορεί να δηλώνει κάτι τέτοιο;
   Άνθρωποι που είναι κοντά σου,να μην έχουν κοιτάξει ποτέ τα μάτια σου,να μην έχουν παρατηρήσει ποτέ τις κουρασμένες σου βλεφαρίδες που πεταρίζουν υποκριτικά μπροστά τους,να μην σου έχουν πει ποτέ γεια....
   Δυστυχώς όσοι μας ξέρουν πιο καλά κάνουν λάθος...Μάλλον είναι απ' αυτές τις σχέσεις που δεν καρποφορούν,άνθρωποι που δεν μιλούν,δεν χαιρετούν,δεν παρατηρούν,δεν κοιτούν....Γιατί μία ουσιαστική επικοινωνία μπορεί να μιλήσει μόνη της,χωρίς διαλόγους και συζητήσεις....Απλά ενεργοποίησε τις αισθήσεις σου.Άκου,παρατήρησε,κοίτα,ακούμπησε...άκου μία φωνή,παρατήρησε μία κίνηση,κοίτα κάποια μάτια,ακούμπησε-νιώσε κάποιους σφυγμούς...Έτσι απλά!